7-1-2016

Na een goede nachtrust begon onze dag weer goed. Het was mooi weer en de koffie smaakte weer best. Ook heb ik mijn goede humeur weer uit de zee kunnen vissen en daarna zijn we vertrokken richting Pennington Bay. Ook dit bleek weer een geweldig mooi strand en ook de structuur van de rotsen hier was meer dan een bezoekje waard. Na een klein knipperke op het strand zijn we snel weer naar Penneshaw gereden want die dag zouden we weer vertrekken van Kangaroo Island richting het vaste land. Eenmaal aangekomen op het vaste land zijn we richting Adelaide gereden. Noodgedwongen moesten we vervolgens op zoek gaan naar een hostel, omdat Wendy haar opblaas matras lek was. In de voorstad van Adelaide genaamd Glenelg vonden we een prima hostel waar we 2 nachten konden verblijven. Onze kamer, die we moesten delen met nog 6 personen zag er prima uit dus eindelijk weer eens lekker slapen in een echt bed. Nadat we heerlijk uit eten waren geweest besloten we onze bedden maar eens op te zoeken om een goede nacht te draaien. Dat ging prima totdat "The Farmer" binnen kwam om 00:30 met veel lawaai om vervolgens te snurken als een varken die na 10 jaar weer een modderpoel ziet... Heel vervelend, maar later in onze vakantie vertelden mede vakantiegangers dat dat bij het hostelleven hoort en hebben we er ook wel om kunnen lachen.

8-1-2016

Morgen 9-1-2016 is de bedoeling dat we een binnenlandse vlucht gaan nemen richting Alice Springs (The Red Centre). Daarom zijn we de dag begonnen om onze semi-camper maar eens even uit te mesten voordat wij hem weer terug zouden brengen bij de verhuurder... We waren bang dat er anders extra schoonmaak kosten in rekening zou worden gebracht dus maar even aan de poets. Dat was maar goed ook want na 12 dagen er in hebben geleefd is de auto er niet bepaald schoner op geworden. Onze mening was dan ook dat The Farmer zich wel thuis had gevoeld in onze semi-camper. Daarna hebben we onszelf weer in de relax modus gezet en zijn even heerlijk wezen badderen in de zee. Daarna weer lekker uit eten geweest en toen naar bed. Nadat The Farmer ook weer was binnen gewalst en zijn eerste snurk couplet af had gemaakt zijn we in zijn pauze in slaap gevallen.

9-1-2016

Vroeg uit de veren want om 10:00 uur zou ons vliegtuig vertrekken richting Alice Springs. Nadat we afscheid hadden genomen van onze semi-camper zijn we in het vliegtuig gestapt. Ruim 2 uur later stonden we weer veilig op de grond en mochten we het vliegtuig weer verlaten. Toen we eenmaal in de deuropening stonden en via de trap naar beneden konden lopen moesten we toch wel even een paar tellen acclimatiseren... Het was 40 graden en de zon deed goed zijn best om ons hartelijk te verwelkomen. Nadat we onze koffers hadden gepakt werden we met een shuttlebus naar ons hostel gebracht waar we die nacht zouden slapen. Het was rond 15:00 uur dus we besloten nog even eten te halen in het centrum van Alice Springs. Het was een wandelingetje van 10 minuten en bij aankomst stonden we beide met klotsende oksels in de "mall". Na de kleine boodschapjes ook gelijk maar even een hoed gehaald om onze knappe koppen enigszins bescherming te bieden. Toen we weer buiten waren zagen we onze volgende typisch verschijning genaamd "the aboriginal". Maar deze zeer donkere mensen met hun typische uiterlijk leken meer op zwervers dan op bosjesmensen. Overal stonden en zaten ze er maar wat doelloos bij waarbij een enkeling je nog wat probeerden te verkopen. Later hoorden we dat heel veel van deze mensen het geluk proberen te vinden in de stad maar dat de moderne wereld hun niet veel te bieden heeft omdat de meeste aboriginals niet geschoold zijn. Ook is een groot deel hun stam ontvlucht naar Alice Springs om hun straf te ontspringen. De straffen in de aboriginal stammen zijn nog steeds zeer wreed en worden vaak met de speren uitgevoerd. Ook worden doodstraffen in deze stammen nog steeds uitgevoerd en vaak niet op een pijnloze manier. Maar voor de meeste aboriginals is het uitstel van executie omdat ze niet kunnen aarden in "The White World" en vervolgens dood gaan van ellende. Uiteraard zijn er ook aboriginals die wel slagen maar die hebben dan vaak scholing gehad in hun stam. Deze scholingen worden sinds 20 a 30 jaar aangeboden door de regering. Het is inmiddels 17:00 uur en we zijn weer aan gekomen bij ons hostel waar we nog even gezwommen hebben om vervolgens daarna het eten klaar te maken. Daarna hebben we beide in 1 tas kleren gedaan voor 3 dagen. De volgende dag zouden we vertrekken voor een 3 daagse tour richting de omgeving van Uluru. We zouden om 04:50 al opgehaald worden dus zijn daarna vroeg op bed gegaan en hebben we heerlijk geslapen zonder "farmers".

10-1-2016

Het is 04:00 en we staan naast ons bed... Dit zijn geen tijden om op te staan tijdens een vakantie maar goed... Alles voor het goede doel. Even koffie en een bakje yoghurt en daar staat onze tourbus ook al voor. We stappen in en we zien dat wij niet de enige zijn die last hebben van de vroege ochtend. De meeste van onze uit 22 bestaande personen groep keken niet blij. We zoeken een plaatsje achterin en maar op dat moment vroeg onze reisleider genaamd Adz om een co-piloot. Omdat niemand anders zich geroepen voelde heb ik me beschikbaar gesteld om naast hem te gaan zitten en gelukkig kon Wendy in de stoel achter mij plaats nemen. Na 2 uurtjes rijden hadden we onze eerste stop en hebben Wendy en ik geruild. Even een tip tussendoor... Mocht een gids je vragen om een co-piloot bied je dan gelijk aan. Door met de gids te praten krijg je heel veel informatie die je anders niet zo snel krijgt. Terwijl Wendy met Adz in gesprek ging probeerde ik nog wat te lezen en te slapen. Helaas zonder resultaat omdat ik toe moe was om te lezen en omdat de bus zo schommelde kon ik niet slapen. Ik raakte daardoor aan de praat met 2 dames uit Amsterdam genaamd Elly en Marijke. Deze 2 zussen van rond de 60 waren goed op schik en na 5 minuten moesten de eerste lachtranen al weg geveegd worden. Bij de eerst volgende stop maakte ook Wendy kennis met hun en werd er ook contact gelegd met Marlies (24 jaar komt uit Ede) en haar reisgenote Gemma (24 jaar komt uit Engeland). Na in totaal 6 uren te hebben gereden kwamen we aan bij een klein shoppingcenter vlak bij onze campsite zo'n 15 km van Uluru. Onze eerste prioriteit daar was het kopen van een vliegennet die je over je hoofd kan doen. Vliegen zijn in dit gebied meer dan een plaag en zijn niet bang om bijvoorbeeld recht in je oor, mond, neus of ogen te vliegen. Gelukkig paste dit netje goed over onze al eerder gekochte hoeden dus dat probleem was voor het grootste deel opgelost. Gelukkig werkte het weer wel goed mee want al was het het 40 graden, het was bewolkt en daarom liepen we niet in de brandende zon. Dit bleef zo in onze hele trip dus we troffen het maar qua hitte. We hadden zelfs zo nu en dan een bui en dat is zeer zeldzaam in dit gebied. Daarna zijn we richting Uluru gereden waar we een wandeling konden doen van 5 km. Tijdens deze wandeling vertelde Adz ons over het verleden van de berg en ook over hoe de aboriginals hier vroeger geleefd hebben. Deze informatie in combinatie met het uitzicht op Uluru was meer dan indrukwekkend en valt eigenlijk niet met een foto of pen vast te leggen. Tijdens onze wandeling trokken we veel op met de 2 zussen en de 2 andere dames waarbij we heel veel gelachen hebben om 3 Italiaanse dames van rond de 50 waarvan 1 op zeer hoge hakken liep. Hiervan stond zelfs onze gids vreemd te kijken en melde ons dat hij dit nog nooit had meegemaakt in zijn 5 jaar als gids. Later kwamen we er achter dat het een moeder en dochter waren en de vrouw op hoge hakken was de buurvrouw van de moeder. Daarna zijn we vertrokken naar onze campsite die bestaat uit verschillende gradaties. De superluxe mooie appartementen, de iets minder luxe appartementen, de tenten, de iets minder mooie tenten en dan die van ons. Bij het zien van de mooie appartementen waren de Italiaanse dames nog zeer blij maar toen we zelfs de iets minder mooie tentjes voorbij reden en op onze verblijfplaats aankwamen was de stemming toch niet zoals het 15 minuten eerder was. Onze verblijfplaats voor de nacht bestond uit een tent waarin gekookt en gegeten kon worden en een mooi gravel veldje. Wat wij wel wisten maar hun waarschijnlijk niet is dat we in de buitenlucht zouden slapen op dat mooie veldje. Dan niet koud op de grond maar in een "swag". Dit is een soort slaapzak en matras in 1, zodat je met mooi weer prima buiten kunt slapen. Bij de uitleg van onze gids over hoe je de swag slaap klaar moest maken waren reeds beide mondhoeken van de Italiaanse dames tot onder hun naval gezakt. Om die vertoningen hebben Wendy en ik heel erg gelachen. Vervolgens hebben we heerlijk gegeten in gezelschap van de 2 zussen Elly en Marijke en van Marlies en Gemma. Daarna douchen en op bed maar helaas zonder die mooie beloofde sterrenhemel... Helaas was de bewolking nu ook nog aanwezig.

11-1-2016

Het is 04:20 en Adz besloot ons te wekken. Niet door middel van een irritant wekkergeluid maar door het bespelen van een didgeridoo. Dit is een soort bamboe stok waar de aboriginals muziek mee maken. Natuurlijk is zo vroeg opstaan in je vakantie niet leuk maar als je zo gewekt wordt kan je alleen maar blij opstaan. Na de gebruikelijke ochtendrituelen van iedereen moesten we volgens Adz opschieten want dan kunnen we misschien de zonsopkomst zien bij de Uluru. Maar helaas... De bewolking van gister is niet weggetrokken dus geen mooie zonsopkomst. Gelukkig zijn daar onze steun en toeverlaten Elly, Marijke, Marlies en Gemma nog want zonsopgang of niet, onze lachspieren werden alweer flink op de proef gesteld. De dag was nog maar 2 uren oud maar we hadden alweer gelachen voor 10 dus het beloofde veel goeds. Vervolgens stapten we met zijn allen in de bus richting Kata Tjuta (ook wel de grote broer van de Uluru genoemd) om daar een weer een wandeling te maken. Waarbij we gister bij Uluru op vrij vlak terrein liepen gingen we nu echt de berg op dus oneffen paden met ook zo nu en dan een klim omhoog. De Italiaanse buurvrouw met haar hoge hakken had dus een probleem. Ondanks dat Adz gisteravond zonder succes nog speciaal met haar naar het shoppingcenter was geweest om goede schoenen. Adz kon het niet aanzien en bood haar zijn Jezus Nikes maar aan zodat ze het toch kon proberen. Ondanks dat haar nieuwe pattas vele malen te groot waren, wist ze toch boven te komen waarvoor alle respect! Omdat Marijke heupproblemen heeft en daardoor niet naar boven kon is Elly met een beetje ondersteuning ook boven gekomen. Eenmaal boven vertelde Adz weer mooie weetjes en konden we tegelijk genieten van het mooie uitzicht dat deze berg ons bood. Daarbij is het natuurlijk leuk dat je al een goede band hebt met een aantal personen zodat we foto's van elkaar konden nemen zonder dat we ons bezwaard voelden om het te vragen. Eenmaal weer beneden gingen (ook sommige mannen) de meeste dames weer even naar de wc om vervolgens onze weg te vervolgen richting Kings Canyon. De 3 Italiaanse dames hadden daarentegen hele andere dingen te doen want de sandalen werden weer verruild voor de hoge hakken en de lippen werden er weer tot in den treure roze gestift. Na een uurtje rijden zette Adz de bus aan de kant bij een soort wegrestaurant/tankstation waar we zouden lunchen. Buiten onder een afdakje stonden barbecue platen en daarnaast de picknicktafels waar we onze lunch op konden maken. Het leuke van onze hele groep was dat iedereen meehielp als er iets moest gebeuren. Daardoor was het maken van maaltijden en vervolgens het opruimen snel klaar. Maar toen de meeste mensen de lunch op hadden en zaten uit te buiken gebeurde het ondenkbare. De Italiaanse hoge hakken buurvrouw besloot haarzelf uit te kleden om vervolgens even lekker te genieten van de zon. Zittend op haar stoel met haar benen wijd zat zij heerlijk van de zon te genieten terwijl de rest (op de andere 2 Italiaanse dames na) niet wisten waar ze kijken moesten. Zelfs Adz wist zich even geen raad meer maar besloot na 5 minuten dat we maar weer moesten vertrekken. Eenmaal in de bus ben ik in slaap gevallen en werd 10 minuten voor aankomst weer wakker. In die 1.5 uur die ik geslapen had hebben we natuurlijk veel kilometers gemaakt maar hebben ze ook hout gehaald voor het kampvuur. Het komt er dus op neer dat Wendy met de groep op pad is geweest om hout te halen terwijl ik lag te slapen. Zoals de meesten van jullie weten is hout voor mij meer waard dan goud dus ik kan niks anders zeggen dan: wat heb ik toch een topvrouw! Rond 16:30 kwamen we aan nabij Kings Canyon waar de groep even tijd kreeg voor wat ontspanning. Van het gesprokkelde hout werd een kampvuur gemaakt door Adz en daarom heen gingen wij zitten met een biertje en een muziekje op de achtergrond. Adz zorgde ditmaal alleen voor het eten terwijl wij het super gezellig met elkaar hadden... Na het eten voegde ook Adz zich bij de groep en leerde ons een paar nummers met de bijbehorende vreemde dansjes. Dit was erg vermakelijk maar daardoor ging helaas de tijd erg snel voorbij dus het einde van de gezellige avond was daar en we zochten onze swags weer op.

12-1-2014

Wederom werden we op laatste dag van onze outbacktrip om 04:00 uur gewekt door de reeds bekende wekker. Het programma van vandaag is een wandeling van 4 uren door en over de Kings Canyon om vervolgens daarna terug te rijden naar Alice Springs. Dus na het ontbijt en alles wat daarbij hoort zijn we in de bus gestapt en zijn we vertrokken naar Kings Canyon. Na een half uur kwamen we daar aan. Helaas moest Marijke weer beneden blijven door de heupproblemen maar toen Wendy en ik Elly beloofden dan we bij haar zouden blijven gedurende de tocht konden wij haar wel over halen om mee te gaan. Ook ons Italiaanse trio was natuurlijk van vol goede moed dus de hoge hakken werden weer verruild door de sandalen. Het begin van deze 4 uur durende wandeling begon met een zware trap die de bijnaam The Heart Attack heeft. Deze trap zou ons gelijk naar 100 meter hoogte brengen dus voor mensen met een slecht hart werd deze wandeling sterk afgeraden. Maar toen deze slecht engels sprekende Italianen ineens begrepen wat nu echt de bedoeling was begon buurvrouw Hooghak-Sandaal toch terug te krabbelen en besloot maar beneden te blijven terwijl moeder en dochter het toch gingen proberen. Nadat Elly ons tot 2 maal toe beloofd had geen hartaanval te zullen krijgen :-) begonnen wij ook aan de lange trap. Met zo nu en dan een pauze kwamen we al lachend boven waarbij we konden genieten van het mooie uitzicht. Ook Marlies en Gemma stonden te genieten van het uitzicht en daarna zijn we met zijn 5en verder gelopen. Natuurlijk liepen we soms wat achter op de groep maar dat kwam meer door het vele foto's maken en het vele gelach onderweg dan dat Elly ons op hield. Deze karige tante sloeg haarzelf er aardig doorheen en van klagen wou ze niks weten. Zo konden we tijdens de wandeling genieten van de mooiste uitzichten en vreemdste beesten zoals bijvoorbeeld de schorpioen en leguaan. Ook vertelde Adz veel over het verleden van deze berg en hoe de aboriginals geleefd hebben op deze berg. Na 4 uren waren we weer beneden en waren we allemaal van mening dat we de dag weer goed waren begonnen. We stapten weer in de bus om onze terugweg naar Alice Springs te beginnen. Deze rit zou ongeveer 7 uren duren inclusief lunch en de nodige stops. In de laatste 2 uren begon het Adz "inappropriate" vragenuurtje. In dit uurtje mochten we alle vragen stellen die we eerder niet hadden durven vragen. Twee vragen plus de antwoorden wil ik graag even benoemen omdat de 1 heel zorgelijk is en de ander grappig. De eerste vraag was hoe het komt dat de alle aboriginals zo dik zijn. Adz antwoord daarop was als volgt: aboriginals zijn nog maar een paar jaar bekend met de westerse voedselketen. Geen van hun voorouders waren daar bekend mee dus hun lichaam is door de honderden jaren heen niet gewend geraakt het voedsel wat wij nu kennen. In tegenstelling tot hun "normale" eten zit in ons voedsel heel veel suiker en kleurstoffen. Voor lichamen van de aboriginals is het zo'n enorme schok, dat het er vele malen heftiger op reageert dan een westers lichaam. Het percentage diabetes is dan ook het hoogst in hun bevolking ten opzichte van andere bevolkingsgroepen. De tweede vraag was wat zijn gekste ervaring is geweest tijdens een trip en Adz antwoordde als volgt: I saw a horse and a camel having sex. Waarop de hele bus begon te lachen. Jammer genoeg kwamen we niet veel later aan in Alice Springs en was onze trip bijna voorbij. Nadat we met zijn allen hadden gegeten in ons hostel zijn we nog met een grote groep de kroeg in gegaan. Dit was ook meer dan gezellig en tot grote hilariteit van de andere gasten hebben we ons dansje die we de dag ervoor hadden geleerd rond het kampvuur nog even gedemonstreerd. Helaas komt aan de avond ook een eind en moesten we beginnen met het afscheid nemen van de leuke mensen die we hadden ontmoet in de laatste 3 dagen. Vooral het afscheid nemen van de twee zussen en de 3 andere toppers Marlies, Gemma en onze reisleider Adz was niet leuk. Terug lopend naar ons hostel lopen we nog na te praten over de mooie ervaringen die we de laatste dagen hebben gehad. We hebben genoten maar nu op naar een nieuw avontuur... Onze vlucht naar Cairns staat voor de volgende dag op het programma dus het nieuwe avontuur zal niet lang op zich laten wachten.
Nu eerst lekker lang slapen zonder gewekt te worden door Adz en zijn didgeridoo.