Noordereiland, deel II

Het is inmiddels 10 maart en ook al hebben we nog 11 dagen tot onze vertrekdag naar huis, het gevoel dat onze reis steeds dichter bij het eind komt begint door te dringen. Waarbij we in het begin van onze vakantie konden zeggen dat we de tripjes nog voor de boeg hadden is over 12 dagen onze laatste grote trip... naar huis. Maar gelukkig is het nog lang niet zo ver dus we besluiten het er nog maar even van te nemen. We zijn hier tenslotte toch dus waarom niet! Na het mooie maar toch actieloze Black Water Raften staat vandaag het White Water Raften op het programma. Dat houdt in, met zijn achten in een rubberbootje de rivier volgen naar beneden. Zoals Wendy in haar vorige verslag al schreef zat in deze rivier ook een waterval van zeven meter. Het beloofde dus een roeitochtje te worden met wat actie! Gelukkig begonnen we met een paar kleine stroomversnellingen van 2.5 hoog zodat we even de goede feeling konden krijgen voor het echte werk. Na een half uurtje geroeid te hebben door de fantastische natuur kwamen aan bij DE waterval. Bij deze waterval heb je twee kansen. You make it, or you don't. Onze spirit was goed alleen had het roeibootje er andere gedachten over. Eenmaal beneden kapseisde onze boot en belanden we allemaal in het water. Helaas bleef Wendy even onder de boot hangen wat voor haar toch wel even schrikken was. Gelukkig kon ze haar weg naar boven vinden en waren we snel weer compleet. We vervolgden onze weg weer stroomafwaarts en na een paar kleine watervallen was het einde van deze tour daar. Gelukkig was het nog maar 12 uur dus besloten we een wandeling en een boottocht te doen door het vulkanische gebied van Rotorua. De vrouw die ons die ons de tickets verkocht om het park in te mogen vertelde ons dat het een geweldig mooi gebied is maar dat het park wel 5pm zou sluiten. Gelukkig hadden we tijd zat dus dat moest makkelijk kunnen. Helaas wisten wij nog niet dat dit gebied met zijn (stinkende) kokende modderpoelen en vele kleine geisers zo mooi was dat we 5pm niet zouden halen. We zijn er dan uiteindelijk ook met een quad uit gehaald die de veegploeg moest voorstellen.
Omdat we 13 maart hadden gepland om de Tongariro Crossing te doen, besloten we 12 maart ons daar op voor te bereiden. De Tangariro Crossing is een tocht van 7 tot 8 uren, zo'n 20 kilometer hiken door vulkanisch gebied, waarbij je rekening moet houden met alle weertypes en waarbij het weer zomaar kan omslaan. Omdat onze Pausmobiel wat probleempjes kreeg met de banden en de remmen brachten we die bij garage en konden wij in zijn reparatietijd mooi even shoppen om onszelf voor te bereiden op de walk. Gelukkig was de Pausmobiel snel klaar zodat we op weg konden naar een DOC campsite vlak bij de start van Tongariro Crossing. Na een ritje van 230 kilometer kwamen we aan op de campsite en troffen we een Nederlands stel genaamd Willem en Bo waar we een gezellig een biertje mee gedaan hebben. Zulke avonden zijn altijd leuk omdat de landkaart er meestal bijkomt en er tips worden uitgedeeld over de hotspots van Nieuw-Zeeland. We hadden op internet gelezen dat de nachten in dit gebied zeer koud zouden zijn dus toen Bo en Willem hun camper opzochten maakten wij ons bed op met alle dekens die we hadden. Dat was ook nodig want potver wat was het koud!! Het ijs stond op de ramen van de auto. Dit waren wij niet gewend! Gelukkig hadden we een gastel in de auto dus die hebben we voor de warmte maar snel aan gedaan. Na een ontbijt en een korte rit kwamen we aan bij de start van de walk. Na een uurtje lopen kwamen we Willem en Bo ook tegen en besloten we gezamenlijk verder te lopen. Gelukkig voor ons was het een prachtig mooie dag met weinig bewolking dus de lange broek en jassen werden al snel verruild voor de korte broek en t-shirt. Onderweg genoten we van de vele mooie uitzichten maar natuurlijk ook van het landschap. Na elke 200 meter had je wel weer andere uitzichten en ook het lopen door de krater was erg mooi. Na 6 uren en 45 minuten door bergachtig gebied gelopen te hebben kwamen we aan bij het einde van de tocht en waren onze benenwagens ook wel toe aan horizontale bankzaken. Dat hebben we na een heerlijke douche dan de rest van de dag ook maar gedaan. Na een goede nachtrust pakken we tijdens het ontbijt de landkaart er weer eens bij om een plan de campagne te maken voor de volgende dagen. Na kort overleg besluiten we naar richting Cape Reinga te rijden. Dit is het meest noordelijke puntje van Nieuw-Zeeland. Aangezien we dan ongeveer tweederde van het Noordereiland over moeten rijden wordt de tank vol getankt en maken we ons op voor een rijdag. Ons doel voor de dag is, om boven Auckland te overnachten om de volgende dag door te rijden omhoog. Rond 6 uur en boven Auckland reden we door een dorp waar we gratis konden overnachten op een sportcomplex waar de wc's 24 uur per dag open waren. Top! De volgende zijn we verder omhoog gereden en kwamen we door het Trouson Kauri Park. Dit park staat bekend om zijn hele oude maar ook grote bomen. De grootste boom was 51.5 meter, wat op zich niet heel hoog is. Daarentegen was de omtrek van de stam wel heel bijzonder, namelijk 13,8 meter. Deze reus van een boom was dan ook de god van het Maori volk dus het omhalen daarvan was geen goed idee. We heb nog wel even getwijfeld want alleen deze boom had een volume van 244,5 kuub waar wij thuis lang op zouden kunnen stoken. Gezien ik het hele Maori volk op mijn dak had gekregen en de nogal hoge transportkosten, hebben we de boom dan ook maar laten staan. Eenmaal weer verder gereden kwamen we rond zessen aan bij een camping aan het het begin van de Ninety Miles Beach. De volgende dag, inmiddels al 15 maart, hebben we het locale VVV kantoor opgezocht om eerst wat informatie te verkrijgen over het gebied rond Cape Reinga. Ook hebben we in de bibliotheek onze online blog weer even bij gewerkt en toen was het hoog tijd om te vertrekken naar het noorden. We kwamen rond 5 uur aan bij de vuurtoren op het noordelijkste punt van het Noordereiland. We konden daar genieten van prachtige uitzichten. Dat werd ook mede veroorzaakt doordat op dit punt de Tasman Sea en de Pacific Ocean elkaar ontmoeten wat mooi te zien is omdat het het water heel onrustig is. Het was inmiddels etenstijd en we besloten de DOC campsite op te zoeken die vlak bij was. Deze campsite lag wederom op een fenomenale plek aan het strand! Na een goede nachtrust zou onze eerste activiteit het sandboarden worden op de Te Paki sanddunes. Dit houdt in dat je met een board van hoge zandduinen af glijdt. Eenmaal daar aangekomen en we een board hadden bemachtigd begon de klim omhoog. Helaas waren hier geen mooie kabelbanen dus eenmaal boven moesten we wel even bijkomen. We vonden het eigenlijk zonde om weer naar beneden te gaan want het uitzicht was wederom geniaal! Toen we eindelijk toch naar beneden wouden glijden viel het wel even tegen. We kwamen amper vooruit en we vonden het dan ook zeker niet de moeite waard om die hoge duin nog eens op te klimmen. Eenmaal weer onderweg naar het zuiden besloten we richting Paihia te rijden. Dit is een havenplaats waar vanuit je de Bay of Islands kunt bezoeken. Het was de bedoeling om de volgende dag een zeiljacht te huren zodat we met zijn tweeën vanuit Paihia tussen de eilanden door konden zeilen. Helaas was alles vol geboekt dus dan maar een ferry richting Otehei Bay, een baai op een van de vele eilanden van de Bay of Islands. We vonden bij het enige cafe op het eiland heerlijke zitzakken waar we met een hapje en een drankje genoten hebben van het geweldige uitzicht en het mooie weer. Toch was er nog wel één ding wat we graag wilden doen en dat was surfen. Hiervoor hadden we niet heel veel tijd meer dus besloten we de volgende dag richting Waipu Cove te rijden. Onderweg hier naar toe hebben we bij een VVV kantoor al een 1 op 1 surfles geboekt voor de volgende dag. Eenmaal aangekomen in Waipu zagen we dat de golven ook hoog waren. Niks kon ons dus in de weg staan voor een goede dag surfen. Totdat we de volgende dag om 1pm aankwamen bij de aanhanger van de surfschool. In deze aanhanger lagen alle surfplanken en wetsuites. Helaas was de aanhanger op slot en degene die de sleutel had konden ze niet bereiken. Na nog enig overleg of we dan de volgende dag wilden surfen besloten we toch maar richting Auckland af te reizen om ons langzaam klaar te maken voor onze laatste grote trip van deze vakantie. Na 2 dagen Auckland te hebben bekeken en veel tijd hebben doorgebracht met shoppen en een bezoek aan de skytower zitten we nu (22 maart) in het vliegtuig naar huis. Het is nu nog 2 uren vliegen naar Hong Kong vanwaar we nog 13:55 uren moeten vliegen naar het koude Nederland waar Klaske weer op ons staat te wachten om ons vanaf Schiphol weer thuis te brengen. Na 60 Kameleon boeken en de hele Karin Slaughter boekenreeks én heel veel mooie herinneringen rijker kunnen we terug kijken op een geweldige mooie en liefdevolle huwelijksreis.