Oostkust en Noorden Zuidereiland

We zijn inmiddels 19 februari. Bij aankomst in Nieuw Zeeland op 7 februari hadden we een aantal boeken, tijdschriften en kaarten bestudeerd waar we op dag één het hele dashboardkastje mee gevuld hebben. Daar we in Australie af en toe zeiden dat het jammer was dat we niet in het walvis seizoen zaten, bleek dat we hier in Nieuw Zeeland walvissen konden spotten! In Kaikoura. En toen we dan ook nog eens zagen dat we met dolfijnen in het wild konden zwemmen (uiteraard als de dolfijnen hier voor in the mood zijn, ze te vinden zijn en alle andere voorwaarden), waren we er in een seconde uit: dat gaan we sówieso doen! Maar aangezien je maar met kleine groepjes mag zwemmen, moesten we ver vooraf boeken. Uiteindelijk het plan gemaakt dat we het zuidereiland eindigen met deze bucketlist actie! Zes weken Nieuw Zeeland, fifty-fifty zuider- en noordereiland: 1 en 2 maart walvissen en dolfijnen! Op 19 februari in Te Anau moesten we dus een nieuwe calculatie maken: we zaten aan de westkust, moesten nog de hele zuidkust én het noordelijke puntje bij het Abel Tasman Park en over 10 dagen gaan we al walvis spotten aan de oostkust... Dus na veel lezen en een kaartstudie besloten het zuidelijkste puntje over te slaan en rechtstreeks van Te Anau naar Dunedin te rijden. Hier zaten namelijk (in Otage Peninsula) de Blue Penguins! In Australië was dat een mislukte missie geweest en het leek ons toch wel fantastisch om pinguïns in hun eigen leefomgeving te zien. In Otago Peninsula hebben ze hier fantastische opties voor, die de dieren niet storen. Beide zijn we een beetje anti dierenparken. In het wild, zonder ze te storen, of anders maar niet. In Otago Peninsula hadden ze nog een mooie kans, namelijk de Yellow Eyed Penguin te zien. Deze zeer zeldzame soort -nu we er dan toch zijn- wilden we ook wel graag zien! Dus meteen twee tours achter elkaar geboekt. Via soort "loopgraven" met daaroverheen camouflage dakjes kon je samen met een gids de Yellow Eyed zien. We moesten muisstil zijn. Een aantal pinguïns waren in de rui, inclusief de Blue Penguins, dus die stoppen zichzelf in een hoekje weg en verbruiken zo min mogelijk energie. Deze dieren konden we heel goed zien. Maar níks zo mooi als de tweede tour, waarbij we bij zonsondergang de Blue Penguins aan land konden zien komen! Ze hadden een speciaal platform voor mensen gemaakt over hun terrein heen plus speciale lampen geïnstalleerd die de pinguïns niet storen (in tegenstelling tot flitslicht van een camera... Of een zaklamp). Ook waren er goede instructies en gidsen mee. De Blue Penguins zijn de hele dag aan het vissen, wel tot 40 km uit de kust en komen dan allemaal in één keer weer aan wal, met zonsondergang! Fantastisch toch?! We stonden om een uur of 20.45 uur a 21.00 uur al op dat platform. Ik denk dat ze 21.45 uur bedacht hadden aan wal te komen. En iedereen maar turen. Maar jemig, wat was het het wachten waard!! Eerst komt er één verkenner aan wal, hij checkt even of de kust veilig is (en jaagde een zooi zeemeeuwen weg, die veel groter dan hem waren). Toen ging hij terug het water in. Minuten later zag je een soort zwarte vlek in het water dichterbij de kust komen. En dan -als een zootje verdrenkelingen al sputterend en klapperend- komt er zo'n hele meute kleine pinguïns het land op rennen! Al waggelend en struikelend over grote stenen en takken. Sommige leken wel dronken, zo tuimelden ze soms weer van een steile helling af. Allemaal zochten ze, nadat ze een beetje droog waren, hun veilige nestje op in het hoge gras en in speciale kastjes die voor ze gemaakt zijn in de hellingen. In totaal waren er zo'n 40 tot 60 pinguïns.
Van Dunedin hebben we weer wat kilometers gemaakt richting Hanmer Springs. Via de Highway 74 reden we een scenic route langs bergen, farmland en rivieren om Christchurch heen. Met een nachtelijke tussenstop in Rangiora kwamen we in Hanmer Springs aan en hebben we een heerlijke relaxdag gehad in de Thermal Pools en Spa. Hanmer Springs staat namelijk bekend om zijn natuurlijke bronnen van water met een rotte ei lucht. Jippie! De volgende dag zijn we weer in één ruk naar het Abel Tasman National Park gereden, in het noordelijkste puntje van het Zuidereiland. Bij het dorpje Mapua zijn we gestopt bij een camping van het Tasman District voor 6 dollar per persoon per nacht, die 's avonds werd opgehaald door de plaatselijke ranger. We stonden op de kiezels aan de Tasman Sea met uitzicht op Rabbit Island en in de verte konden we Nelson zien. Daar hebben we de volgende ochtend heerlijk uitgeslapen en lekker boekje zitten lezen en de Lonely Planet zitten te bestuderen. Over 5 dagen staat Kaikoura gepland, dus tijd voor een plan de campagne! Plan 1: Abel Tasman National Park verkennen. Een tour geboekt voor de volgende dag in Motueka en dus stapten we op 25 februari op een catamaran om eerst via het water de prachtige kustlijn, the Split Apple Rock en vele mooie eilanden (met NZ fur seals) te kunnen bewonderen. Uiteindelijk werden we na 2,5 uur varen gedropt met de catamaran en konden we via de Abel Tasman Coast Track een kleine 13 km terug lopen naar de camper. Alleen foto's kunnen laten zien hoe fantastisch het Abel Tasman gebied is! Echt geniaal! Volgende bestemming was Nelson. Hier wilden we graag een mountainbike route doen. Daarna zouden we doorrijden naar Picton, als startpunt voor de verkenning van de Marlborough Sounds. In Nelson bij de i-site en de bieb e.e.a. uitgezocht. We kozen voor een dag kayakken en mountainbiken door de Marlborough Sounds. En dus sloegen we de 43 kilometer door de bergen van Nelson maar over. Hop in de auto en naar Picton! Op de camping aan de Queen Elizabeth Drive, in de sounds, zagen we fluoriserende bacteriën in het water en hebben we veel glowworms kunnen zien. Verlichte bende daar dus! In Picton hebben we nog een top relax dag gehad (we hadden immers een dagje over nu we niet gingen fietsen in Nelson!) en hebben we op het terras zowat alle locale biertjes uitgeprobeerd. De andere ochtend, op 28 februari, gingen we met een gids kayakken langs de kustlijn van de Marlborough Sounds. We speurden naar zeepaardjes, stingrays en andere soorten wildlife. Ook kregen we heel veel informatie over het land en het gebied van onze gids. We hebben echt gigantische stingrays gezien. Zulke hadden we nog niet gespot! Ook hier peddelden we vlak langs de NZ fur seals en hebben we vele soorten Shags gezien (ik noem het aalschovers, maar dan in een andere kleur.... Zwart-witte, grijze...). Na een paar uren peddelen konden we onze kayak omruilen voor mountainbikes. We moesten ongeveer 11 kilometer van de Queen Charlotte Track fietsen om weer bij onze watertaxi te komen, die ons weer naar Picton zou brengen. Nou klinkt 11 kilometer niet zoveel, maar we zijn wel 1,5 uur aan het klimmen geweest (omhoog, omhoog, omhoog... wanneer kunnen we nou eens even lekker een stukje afdalen?! Whelp!). Ik was kápót! Ik hijgde zo, dat water drinken niet eens meer lukte... Toen we dan eindelijk naar beneden gingen... Waren we dan ook na een dik half uur bij de watertaxi! Maar ook dalen vond ik pittig! De paadjes waren smal, met vele bochten, veel stenen en boomwortels op de ondergrond. En als grootste feestje was uiteraard alles langs de bergranden, met uitzicht op de zee. En tussen de rand en de zee zat een prachtige helling, die zo steil was, dat als je zou vallen, je met een minuut nog niet stil zou liggen... Oh, en had ik al verteld.... Ook wandelaars maakten gebruik van ditzelfde paadje... Gottegod, ik zweette soms meer van paniek dan van inspanning! De rem was mijn grote vriend. Albert daarentegen was voor de duvel niet benauwd natuurlijk en veegde met een rotvaart naar beneden. Als wandelaars opzij sprongen riep hij: "Thank you" en hij scheerde langs de helling naar beneden. Uiteindelijk moest hij dat dan ook bekopen met een duikvlucht! Maar, ik moet zeggen, als hij cursus valtraining van de paardrijdvereniging zou doen, zou hij meteen geslaagd zijn met deze val! Hij maakt hem prachtig klein, en rolde via een mooie koprol (die zelfs bij gymnastiek een acht waard zou zijn) in de bosjes. De fiets bleef gelukkig steken achter een boom, waardoor we de helling niet af hoefden te gaan om hem terugte vinden. Al liepen we beide niet zo hele fraai meer, de pausmobiel bracht ons in de avond weer een mooi eind op weg richting Kaikoura. Op 1 maart stond ons eerste trip gepland in Kaikoura: Whale Watch! 95% slagingspercentage om een walvis te zien. Behalve een maag die overstuur was van de mega hoge golven van zo'n drie meter, was het niet geslaagd om Moby Dick te spotten. We hadden inmiddels ook al tickets in de pocket om de overtocht van het Zuidereiland naar het Noordereiland te maken. En wel op 3 maart in de middag. Onze enige optie was nog om 2 maart met de laatste trip van de dag met de Whale Watchers mee te gaan. En ja hoor! 100% slagingspercentage van heel veel kotsers aan boord én we hebben een walvis gezien! Een Spermwhale mannetje! Prachtig om zo'n gigantisch zee-wezen te spotten! Ja, was echt heel bijzonder. Maar dat alles stond wel een beetje in de schaduw van die ochtend. Dé ochtend dat we gewoon midden in de oceaan zijn gedropt bij een groep van zo'n 2000 Dusky dolfijnen! En die bij ons kwamen uit nieuwsgierigheid (omdat we wel hele idiote geluiden maakten ;-)). Op de boot waren zo'n acht zwemmers en de rest waren "gewone" toeschouwers. We kregen als zwemmers hele dikke wetsuits aan en een snorkel outfit. Na wat instructies over het gedrag van de wilde dolfijnen en hoe wij hun zouden kunnen vermaken (geluiden maken, rondjes draaien, naar beneden duiken) zochten de gidsen de dolfijnen op die in de buurt waren. We hadden mazzel. Ze konden kiezen uit twee groepen. Uiteindelijk hebben we ook met beide groepen gezwommen. De eerste groep zat in troebel water en daarom vaarden we verder. Bij de 2e gigantische groep zijn we ook nog een keer als zwemmers verplaatst. De eerste duik vond ik ook erg spannend moet ik zeggen. Het koude water was even wennen (en ik moet eerlijk toegeven dat midden op zee dobberen nooit mijn hobby is geweest) en we moesten zelf richting de dolfijnen zwemmen. De golven/stroming maakten dat relatief zwaar. Toen dan ineens, vanwege dat troebele water, op twee meter afstand, twee van die dolfijnen onder me doorschoten schrok ik me het laplazarus! Al met al had ik het gevoel qua ademhaling dat ik de Mount Everest al had beklommen. Toen riepen ze ons ook al terug. Het troebele water bemoeilijkte de interactie. De tweede groep dolfijnen die we opzochten was daarentegen een supermooie ontmoeting! Jemig, wat hebben wij veel gezien! Ze schoten rakelings langs je heen. Allemaal wilden ze even kijken wie je was. Zo leek het. Onder water maakten wij geluiden die nergens op sloegen (maar dan kwamen ze wél even bij je kijken!) en de dolfijnen praatten terug (of tegen elkaar uiteraard. Waarschijnlijk zeiden ze: "Moet je deze horen, die maakt het geluid van een varken!"). Maar om dat zo onder water te horen, dat gaf een smile van oor tot oor! Albert had een GoPro mee, dus we hebben prachtige beelden (mét geluid ;-))! Later op de boot mochten we nog nagenieten. De dolfijnen bleven bij onze boot en de kapitein zorgde ervoor dat hij ze ook zo lang mogelijk bij ons bleven. Ze maakten de mooiste duikvluchten boven water en salto's achterover! Ik had gewoon kramp in mijn kaak, zo lang heb ik een smile op mijn kop gehad. We zijn echt heel blij dat ze voor ons zulke goede spots hebben gezocht en zulke goede informatie hadden verschaft. In totaal hebben we ook een vol uur met de dolfijnen kunnen zwemmen. Zoals Albert het zo mooi verwoordde: alle dagen van de vakantie zijn zó mooi, maar dit was er één met een gouden randje!